Vier Nederlandse meisjes wonen samen in een studentenhuis. Ze zijn jong, mooi en willen vooral van het leven genieten. Maar dan gebeurt plotsklaps een drama. Luna valt uit het raam en sterft. Haar beste vriendin, Eva, heeft het erg moeilijk om dat verlies te verwerken. Ze kan maar niet geloven dat er geen kwade opzet mee gemoeid was. Al snel verdenkt ze de ex-vriend van Luna. Was hij niet de laatste die het meisje gesproken heeft? En waarom steelt hij Luna’s mobiele telefoon? Allemaal vragen die Eva niet opgelost krijgt. Langzaam raakt ze verstrikt in haar verdachtmakingen. Ze merkt niet dat ook haar twee andere vriendinnen verdriet hebben en elk op hun manier een rouwproces doormaken. Bovendien verbergt één van hen een groot geheim. Dat geheim blijkt de sleutel te zijn naar de verklaring voor de dood van Luna.
Met Joël weeft veelschrijfster Carry Slee twee verhaallijnen door elkaar. Dit is geen eenvoudige opgave en ze slaagt er dan ook niet in om een uitgebalanceerde roman neer te pennen. Enerzijds gaat het boek over het fatale verlies van een dierbare en het verwerkingsproces dat daarop volgt. Anderzijds komt transgender aan bod. Dit tweede thema wordt door flashbacks verteld. De schrijfster gebruikt hiervoor een gekunstelde vorm, het aloude procedé van de gevonden brieven, die te weinig geïntegreerd werden en het ritme van het verhaal storen. Het is spijtig dat een thema als transgender niet op een subtielere manier een plaats krijgt in de roman. Het is dan ook niet eenvoudig voor de lezer om zich open te stellen voor het schrijnende relaas van een zoekende jongere naar zijn ware identiteit. Wat juist een meerlagig boek zou kunnen opleveren, vervalt hierdoor in een mossel-noch-vis-verhaal. Een strengere redactie had misschien soelaas kunnen bieden. Slee laat niet haar protagoniste het verhaal weergeven, maar gebruikt een alwetende verteller. De protagoniste blijkt bovendien niet de ware hoofdrolspeler te zijn. Deze verschuiving in focus zou interessant kunnen zijn, maar wordt te slordig uitgewerkt. De vertelstijl is rechttoe rechtaan. De lezer wordt nergens geprikkeld met poëtische metaforen of ingenieuze taalbeelden, alle spanning moet komen van het plot. Hier en daar komt een seksscène voor, maar ook deze passages worden zonder veel verbeeldingskracht op papier gezet. Fastfoodlectuur voor de oudere tiener, zonder veel smaak en alle ingrediënten in laagjes op elkaar gestapeld. Het is jammer dat de schrijfster en de uitgever zich blijkbaar zo weinig moeite hebben getroost om een taboedoorbrekend onderwerp te vertalen naar een spannende roman die inzicht kan geven in onze identiteitsvorming. [Cindy Vanhove]

De vier vriendinnen Eva, Luna, Nathalie en Fleur wonen in hetzelfde studentenhuis. Door een noodlottig ongeluk valt Luna uit het raam van haar kamer en is op slag dood. Maar is het wel een ongeluk? Eva heeft zo haar twijfels. Luna’s ex-vriend Remco gedraagt zich vreemd en liegt tegen haar. Luna’s dood laat Eva niet meer los, terwijl haar vriendinnen des te meer genieten van het leven. Als Eva ook nog anonieme brieven in handen krijgt gericht aan Luna, wordt alles nog veel ingewikkelder. Prettig leesbaar, maar wel voortkabbelend verhaal, waarin veel onderwerpen aan de orde komen zoals rouwverwerking, vriendschap en verliefdheid, maar ook genderkinderen, een onderwerp waar niet veel over geschreven is. Matige uitwerking van de personages en het hoofdthema. Oplettende lezers hebben helaas al gauw door hoe de vork in de steel zit. Desondanks aardig verhaal voor jongeren en Carry Slee-liefhebbers. Met foto-omslag. Vanaf ca. 15 jaar.