Dit prachtige beeldverhaal neemt je van in het begin mee en laat je niet meer los.

We zien een jonge Tomiko die van kinds af worstelt met angsten en verdriet. Ze voelt zich eenzaam en vraagt zich af of ze in de buitenwereld de nodige warmte en licht kan vinden. Ze vlucht weg. Maar als je wegrent van wat je verdrietig maakt, vind je niet vanzelf geluk, wordt er gezegd. Zal Tomiko haar rust en geluk vinden? 

Dit verhaal wordt grotendeels met de prachtige illustraties verteld. Er zit heel wat diepgang in tekst en beeld. Veel wordt niet uitgesproken, doch veel wordt verteld. 

Zonder veel over de Japanse cultuur te weten, zie ik een duidelijke invloed. De Japanse tekens op de binnenkaft voor en achteraan bijvoorbeeld. En uiteraard de namen van de personages. De symboliek zal voor kenners meer diepgang geven. Zelf genoot ik vooral van het gevoel dat de prenten en tekst me gaven. Voor de illustraties worden enkel bruin-zwarte tinten en schaduwen gebruikt met rode accenten. Ze kwamen me ook heel mysterieus over en dat  maakte me heel nieuwsgierig. De voelbare angst en verdriet deed me stilstaan. De emoties spatten ervan af. Je kan blijven kijken naar deze geweldige illustraties. Het verhaal blijft hangen en doet je nadenken. 

Dit is een pareltje dat je kan koesteren. Geschikt voor jong en oud. Geschikt om voor altijd een mooi plaatsje in je boekenkast te krijgen.