Roman van Dorrestein (1954) over de verhouding van de bijna vijftigjarige Heleen met haar tachtigjarige moeder. Heleens zelfstandige en fitte moeder krijgt een herseninfarct, waardoor ze dement en afatisch wordt, en in een verpleeghuis opgenomen moet worden. Deze gebeurtenis zet het leven van beide vrouwen op zijn kop, en brengt hun problematische moeder-dochter verhouding genadeloos aan het licht. Heleen bezwijkt bijna aan de druk: ze is plotseling mantelzorger voor haar moeder, terwijl ze thuis twee pubers heeft en een huwelijk dat in het slop dreigt te raken. Bovendien heeft ze behoorlijk last van de menopauze. De auteur beschrijft het leven van Heleen, dat in een soort spastische spagaat is terechtgekomen, op humoristische, licht sarcastische en emotioneel ingehouden wijze. Haar stijl is toegankelijk en het boek zal vooral een breed publiek van vrouwen in de middelbare leeftijd aanspreken.